Belangrijke opmerking: de onderstaande verhalen zijn fictief. Ze zijn bedoeld om je een idee te geven. Jouw verhaal is uniek, net als jouw schrijfstijl. En dat is precies de bedoeling.
Sessie 1: Het verhaal op papier
Hier gooi je alles eruit. De feiten, de gevoelens, de zintuigen. Geen filter.
"Ik stond achter het podium in de grote conferentiezaal, kijkend naar de zee van gezichten voor me. Het was een belangrijke presentatie voor mijn werk, waar collega's en leidinggevenden aanwezig waren. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik de microfoon pakte. De zaal was stil, iedereen keek naar mij. Plotseling voelde ik hoe mijn handen begonnen te trillen. 'Wat als ik dit verpest?' dacht ik. 'Wat als ik geen woord kan uitbrengen?'
Ik begon te spreken, maar mijn stem klonk hees en zwak. Ik voelde hoe het zweet op mijn voorhoofd begon te parelen. Halverwege mijn eerste zin vergat ik wat ik wilde zeggen. Er viel een pijnlijke stilte. Ik keek naar mijn notities, maar de woorden leken te vervagen. Mijn mond voelde droog aan, mijn keel dichtgeknepen. Iedereen staarde me aan, wachtend. Ik voelde me volledig blootgesteld en kwetsbaar.
De stilte voelde eeuwig, hoewel het waarschijnlijk maar een paar seconden waren. Ik hoorde iemand hoesten in de zaal, wat de spanning nog erger maakte. Mijn gedachten raasden: 'Ze denken vast dat ik incompetent ben', 'Ik zou dit nooit moeten hebben aangenomen', 'Iedereen ziet dat ik faal'. De warmte van de spotlights maakte het alleen maar erger. Ik voelde me duizelig worden en was bang dat ik zou flauwvallen voor al deze mensen."
Sessie 2: Dieper de emotie in
Nu duik je dieper. Je zoomt in op de pijnlijkste momenten. Wat voelde je echt?
"Ik had me goed voorbereid op deze presentatie. Ik had alles uitgeschreven, geoefend voor de spiegel, en voelde me redelijk zelfverzekerd toen ik die ochtend naar kantoor ging. De conferentiezaal was groter dan ik had verwacht. Er zaten minstens veertig mensen, waaronder mijn manager en enkele directieleden. Toen ik achter het podium stond en naar al die gezichten keek, voelde ik hoe mijn zelfvertrouwen wegvloeide.
Ik blijf maar terugdenken aan dat moment waarop ik begon te spreken en mijn stem haperde. Waarom reageerde mijn lichaam zo? Ik had het scenario duizenden keren doorgenomen, maar mijn lichaam leek een eigen leven te leiden. Mijn handen trilden zo erg dat ik mijn notities nauwelijks kon vasthouden. Het was alsof mijn keel dichtgeknepen was. Ik probeerde diep adem te halen, maar dat maakte het alleen maar erger - het klonk als een zenuwachtige zucht door de microfoon.
Het ergste moment was toen ik halverwege een zin stopte en er die vreselijke stilte viel. Ik kon de spanning in de ruimte voelen. Mensen begonnen ongemakkelijk te schuiven in hun stoelen. Ik voelde hoe het bloed naar mijn wangen stroomde, wat mijn verlegenheid alleen maar groter maakte. In die stilte hoorde ik iemand fluisteren - ik weet niet wat ze zeiden, maar het voelde alsof ze over mij spraken. Mijn gedachten waren een chaos: 'Ze kunnen zien dat ik niet geschikt ben voor deze positie', 'Ik ben een bedrieger die ontmaskerd wordt', 'Mijn carrière is voorbij'. De angst die ik voelde was zo intens dat ik dacht dat ik zou moeten weglopen van het podium."
Sessie 3: Je gedachten verkennen
Wat heeft deze ervaring je doen geloven? Welke verhalen vertel je jezelf sindsdien?
"Ik kan nog steeds niet geloven dat ik zo zenuwachtig werd. Ik blijf het scenario afspelen, proberen te begrijpen hoe ik zo van slag raakte, ook al weet ik dat ik goed voorbereid was. Maar terwijl ik dit schrijf, herinner ik me ook wat mijn collega's achteraf zeiden: iedereen wordt zenuwachtig bij presentaties. Mijn manager zei zelfs dat het normaal is. Het was niet mijn schuld. Deze gedachte voelt nieuw, en het is moeilijk om vast te houden, maar het is er.
Het ergste deel van de presentatie - het dieptepunt - was het moment dat ik stopte met praten en de volledige impact van wat er gebeurde me raakte. De lucht voelde zwaar, en het geluid van mijn eigen nerveuze ademhaling was luid in mijn oren. Ik zag alle gezichten naar me kijken, hun verwachtingsvolle blikken. Een diepe, trillende angst nam bezit van me. Ik voelde me ongelooflijk kwetsbaar staand daar in het middelpunt van de aandacht.
De andere mensen in de zaal keken bezorgd, en iemand aan de zijkant knikte bemoedigend naar me. Ik zei dat alles goed was. Ik dacht niet dat de mislukking mijn schuld was, maar ik was zo diep teleurgesteld dat het überhaupt gebeurde. Dat overweldigende gevoel van angst wanneer ik nu presentaties moet geven, dat gevoel van alleen zijn en de helft van de persoon te zijn die ik vroeger was - het komt allemaal van dat moment. Mijn ooit-heldere toekomst werd van me weggenomen daar, voor al die mensen, en schrijven hierover is de enige manier waarop ik kan beginnen te begrijpen hoe of of ik het kan terugkrijgen."
Het hoeft niet perfect
Je hoeft geen schrijver te zijn. Soms zijn het losse flarden. Dat is oké.
Een deelnemer, "Maria", schreef een zeer kort en gefragmenteerd verslag in haar eerste sessie:
- De eerste zin beschreef dat ze in de vergaderzaal was met haar team na een brainstormsessie.
- De tweede zin was onvolledig, waarin ze heldere lichten, een luid geluid en een brandende geur noemde.
- De derde zin bestond uit slechts een paar woorden in hoofdletters, zoals "PANIEK."
Een andere deelnemer, "Jan," worstelde om over zijn stressvolle ervaring te schrijven en schreef een verhaal met onvolledige zinnen:
- "donkere pak, rook naar koffie, strenge blik"
Deze voorbeelden laten zien dat er geen 'juiste' manier is. Het belangrijkste is dat je begint te schrijven op een manier die voor jou authentiek voelt.